– اگر حدیثی به این مضمون وجود داشته باشد که “هر کس امیدش را از دست بدهد، ایمانش را از دست داده است”، بر اساس این حدیث، آیا فردی که با وجود ایمان، امیدش را از دست داده و خودکشی کرده است، نمی تواند به بهشت وارد شود؟
برادر/خواهر گرامی ما،
–
ما با رویدادی مشابه آنچه در سوال آمده است، مواجه نشدیم.
– با این حال، لازم است به چند نکته در این مورد اشاره شود:
الف)
امید
مفهوم را به طور کلی می توان به دو بخش تقسیم کرد:
اولاً:
از رحمت خدا ناامید شدن.
ناامیدی از رحمت خدا از نظر دینی خطرناک است.
“…جز کافران، هیچ کس از رحمت خدا ناامید نمیشود.”
(یوسف، ۱۲/۸۷)
در آیه ای که مضمون آن در بالا ذکر شد، بر این حقیقت تأکید شده است.
دوم:
با بدبینی نسبت به هر کاری، و عدم باور به اینکه آن کار به نحو مطلوب به انجام خواهد رسید، آن
اینجا جایی است که باید ناامید شد. مثلاً:
«از این بیماری شفا یافتن محال است! در این امتحان پیروز شدن ناممکن است! از این فقر رهایی یافتن غیرممکن است…»
ناامید شدن از روی بی توجهی به خدا و فقط با در نظر گرفتن شرایط موجود، در مسائلی از این قبیل… این به معنای کفر و از دست دادن ایمان نیست. اما در هر موضوعی به قدرت و رحمت بی پایان خدا نیندیشیدن، غفلت بزرگی است.
ب) «هر کس امیدش را از دست بدهد، ایمانش را از دست داده است.»
معنی درست این سخن باید این باشد:
هر کس در انجام کاری امیدش را از دست بدهد، باور خود را به آن موفقیت از دست می‌دهد. البته منظور از باور، ایمان به معنای دینی نیست.
برای اطلاعات بیشتر کلیک کنید:
– برخی از بیماران مبتلا به افسردگی به دلیل اقدام به خودکشی مسئول شناخته می‌شوند…
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسش‌ها
