در اسلام، وحی، پیام الهی است که خداوند مستقیماً به پیامبران خود می فرستد؛ الهام، دانش معنوی است که خداوند در قلب بندگان غیر پیامبر خود قرار می دهد. این مقوله به بررسی تفاوت های بین الهام و وحی، نحوه تعریف این مفاهیم در قرآن و سنت و این اشکال ارتباط معنوی بین انسان و خدا می پردازد.

وحی، خاص پیامبران است و اساس دین را تشکیل می دهد. قرآن کریم، بزرگترین نمونه وحی است و از طریق جبرئیل (ع) بر حضرت محمد (ص) نازل شده است. هدف از وحی، آگاه ساختن مردم از امر و نهی های خداوند، هدایت به راه راست و استقرار آگاهی از بندگی است.

الهام، هدایت و درکی است که خداوند در قلب بندگان صالح، علما یا مؤمنان غیر پیامبر قرار می دهد. الهام منبع الزام آور نیست، شخصی است و حکم دینی را تشکیل نمی دهد. در درک صوفیانه، الهام به عنوان یک شهود درونی تلقی می شود که با پاکی قلب و تقوا افزایش می یابد.

در این مقوله، موضوعاتی مانند انواع وحی، منبع الهام، باورهای غلط در مورد این مفاهیم و نحوه تمیز حق از باطل بر اساس منابع معتبر به طور مفصل شرح داده می شود.