چرا دوست داشتن مخلوقات به جز خدا باعث رنج و درد می‌شود؟ نظرتان را در این مورد بفرمایید.

برادر/خواهر گرامی ما،

تا آنجا که ما می‌دانیم، در اسلام حکمی وجود ندارد که بر اساس آن هر محبتی جز محبت به خدا، دردآور باشد. زیرا محبت به چیزهایی که به خاطر خدا دوست داشته می‌شوند، به معنای محبت به خداست.

مثلاً:

احترام و محبتی که انسان‌ها نسبت به پدر و مادر خود ابراز می‌دارند، نیز به خاطر خداست. زیرا، آن حکمت و رحمتی که پدر و مادر را به شفقت مجهز کرده و به دست‌های مهربانشان فرزندان را تربیت می‌کند، به خاطر خداست و احترام و محبت به آنان، به محبت خداوند متعال تعلق دارد.

دوست داشتن و سرپرستی فرزندان با مهربانی و دلسوزی فراوان، به عنوان هدیه های الهی، نیز در فهرست محبت های الهی قرار دارد.

دوست داشتن و رفاقت با بعضی از انسان‌ها، مثل انبیا و اولیا، و ابراز احترام و محبت صمیمانه به آنان، در نهایت به خدا برمی‌گردد. روشن است که احترام و محبتی که به انبیا ابراز می‌شود، نماینده‌ی محبت و احترامی است که به خدا تعلق دارد. محبت به دیگر انسان‌ها نیز، تنها در صورتی که به خاطر ایمان و عمل صالح آنان باشد، به خدا برمی‌گردد؛ زیرا این اولیا و صالحان، دوستان خداوند هستند و بر اساس قاعده، آن محبت و دوستی نیز به خدا تعلق دارد.

همچنین، احترام و محبت زوجین نسبت به یکدیگر، با این باور که در جهان آخرت نیز همسران یکدیگر خواهند بود و با دیدن همسرانشان به عنوان نعمتی و هدیه ای از جانب خداوند، در نهایت در فهرست محبت به خداوند جای خواهد گرفت.

پس، باید جهان و مخلوقات آن را به معنای حقیقی دوست داشت. دوست داشتن به معنای اسمی اشتباه است. باید گفت اشتباه است. و نیز نباید به باطن قلب اجازه داد که محبت های دیگری در آن راه یابند.

هر محبتی که خدا را در نظر نگیرد و به حساب نیاورد، محبتی است که خدا را از خود دور می‌کند. چنین محبتی به جای لذت، رنج و درد به ارمغان می‌آورد و به جای خوشبختی، سختی و ناراحتی. زیرا باطن قلب برای دوست داشتن خدا آفریده شده و سرشت قلب برای عشق به خدا خلق شده است. استفاده از ابزاری که برای خدا آفریده شده، برای غیر خدا، خیانت در امانت، رفتاری نامشروع و فساد است؛ لذا به جای لذت و خوشبختی، به منبعی از درد و غم تبدیل می‌شود. گشودن جایگاه عشق در قلب، که برای حمل عشق به خدا، انعکاس عشق او و شیفتگی به جمال و جلال او آفریده شده و از این جهت آینه‌ای از صمد است، به سوی چیزهای فانی، زودگذر، بی‌ارزش و بی‌مقدار، و مشغول کردن آن با این امور، به معنای دعوت به درد و غم است.

زیرا

با سلام و دعا…

اسلام در پرتو پرسش‌ها