– خدا می‌دانست که فرعون ایمان نخواهد آورد، پس چرا بارها حضرت موسی را نزد او فرستاد؟
– چرا با مصیبت‌های فراوانی هشدار داده شد، مثل خون، قورباغه و غیره…
برادر/خواهر گرامی ما،
خداوند در قرآن وعده داده است:
«ما هیچ امتی را بدون آنکه برایشان هشداردهندگانی بفرستیم، هلاک نکرده‌ایم!»
(شعراء، ۲۶/۲۰۸)
«پروردگارت هرگز شهرها را نابود نخواهد کرد مگر آنکه رسولی را به سوی مردم آن شهرها بفرستد تا آیات ما را بر آنان بخواند. و ما هرگز شهرها را نابود نکرده‌ایم مگر آنکه مردم آن ستمکار بوده‌اند!»
(سوره قصص، آیه 59)
«ای گروه جن و انس! آیا از میان شما رسولانی نیامدند که آیات مرا به درستی برایتان بیان کنند و شما را از رویارویی با این روزتان هشدار دهند؟»
آنها هم:
‘ما علیه خودمان شهادت می دهیم!’
می گویند.
زندگی دنیوی آنان را فریب داد و به طمع انداخت و آنان خودشان بر کفر خویش گواهی دادند.
حقیقت این است که پروردگار، شهرها را در حالی که مردمش در غفلت به سر می‌برند، هلاک نخواهد کرد!
(قصص، 28/130-131)
بنابراین، هیچ قومی به موجب سنت الهی بدون آنکه پیامبری برایشان فرستاده شود، هلاک نشده و نخواهد شد.
آخرین پیامبر، حضرت محمد
اما پس از (عصر ما)، وضعیت متفاوت خواهد بود. به دلیل ورود به آخرالزمان و نزدیکی به قیامت، پیام نهایی و آخرینی که با او فرستاده شده است، …
قرآن
و آن را ابلاغ کننده
سنت پیامبر (ص)
همه انسان ها را در بر می گیرد. به خصوص امروزه، آگاه نبودن از این پیام تقریبا غیرممکن است.
با این حال، موضوع سرنوشت به علم مطلق خداوند، که فراتر از زمان و مکان است و ما قادر به درک آن نیستیم، و آگاهی او از همه چیز، از جمله کسانی که واقعاً از اسلام بی خبر فوت کرده اند، مربوط می شود.
تقدیر هم نوعی از علم است.
یعنی درست مثل یک بچه کوچولو
“پسرم، با پریز برق بازی نکن، برق میگیرتت!”
اگر بگوییم و بچه با پریز برق بازی کند و برق او را بگیرد،
“من به خاطر تو شوکه شدم، چون تو می‌دانستی!”
نمی‌تواند، زیرا دانش ما برتر از دانش آن کودک است.
به همین ترتیب، آگاهی خداوند از موضوعی با دانش بی نهایتش، برای ما عامل فشار محسوب نمی شود.
موضوع را
شرط سرنوشت
اگر مایلید آن را بررسی کنید، می توانید آن را هم در وب سایت ما و هم در
www.feyyaz.tv
می‌توانید ویدیوهای بسیار رضایت‌بخشی را در وب‌سایت ما تماشا کنید.
از سوی دیگر، اینکه خداوند قوم فرعون را بلافاصله پس از بعثت پیامبر هلاک نکرد، باز هم به موجب سنت الهی است که در آیات متعددی از قرآن به آن اشاره شده است، و آن ضرورت دادن مهلت به مردم پس از هشدار است.
«پس کسانی که کفر ورزیدند، گمان نکنند که مهلتی که ما به آنان دادیم، برایشان بهتر است. ما به آنان مهلت می‌دهیم تا گناهانشان افزون شود. و برای آنان عذابی خوارکننده است!»
(آل عمران، 3/178)
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسش‌ها
