«حضرت ابراهیم (ع) در آخرت پدرش را در پای خود خواهد دید و خواهد گفت: “پروردگارا! این پدر من است!”… اما خداوند آزر را مسخ خواهد کرد و علاقه و محبت حضرت ابراهیم (ع) را نسبت به او از بین خواهد برد، و بدین ترتیب خداوند او را از پدرش غافل خواهد کرد و پدرش را به جهنم خواهد انداخت.»
– آیا در این مورد حدیثی وجود دارد؟ و اگر وجود دارد، آیا از نظر معنایی، این حدیث شامل حالتی می‌شود که یک مؤمن بهشتی باشد، اما بستگان نزدیکش جهنمی باشند؟
برادر/خواهر گرامی ما،
– ترجمه حدیث مربوط به حضرت ابراهیم به شرح زیر است:
«ابراهیم در روز قیامت با پدرش آزر روبرو می‌شود. صورت آزر پر از گرد و غبار است. ابراهیم (از این حال پدرش ناراحت شده و می‌گوید):»
‘مگه بهت نگفتم که از من نافرمانی نکن؟’
او فریاد می‌زند. پدرش می‌گوید: «امروز دیگر با تو مخالفت نمی‌کنم.» پس از آن ابراهیم (ع)
«ای پروردگار! تو وعده داده بودی که در روز قیامت مرا رسوا نخواهی کرد. آیا رسوایی از این بزرگتر هم هست که پدرم از رحمت تو محروم بماند؟»
و از خدا شکایت می کند. خدا هم می فرماید:
«به‌راستی که من بهشت را بر کافران حرام کردم.»
پاسخ می دهد.“سپس به حضرت ابراهیم”
‘زیر پاهایش را نگاه کند’
گفته می‌شود. حضرت ابراهیم نگاه می‌کند و می‌بیند که آنجا…
یک خرس را می بیند که به لجن بدبویی آغشته شده است.
ناگهان
او را از دست و پایش گرفته و به جهنم می‌اندازند.
”
(بخاری، حدیث شماره: ۳۳۵۰)
– برای تسکین خاطر، عمل جراحی تغییر چهره/تغییر قیافه آن شخص جهنمی (پدرش) فقط مخصوص حضرت ابراهیم است. این عمل،
-به اصطلاح-
خداوند
“خلیل = دوست”
که برای پیامبری که از او نام برد، انجام داد.
“تبعیض مثبت” است.
افراد بهشتی به صورت مبدل شده به نزد بستگان جهنمی خود نمی روند. آنها به عنوان انسان به جهنم می روند.
اما
بهشتیان به خاطر بستگان جهنمی خود غمگین نخواهند شد.
خداوند می‌تواند اینها را از یادشان ببرد یا احساس غم و اندوه را از دلشان بزداید. هرچند ماهیت آن را ندانیم، اما در بهشت، سرای جاودانگی و سعادت، برای انسان‌ها بدون تردید، غم و اندوهی وجود نخواهد داشت.
«آگاه باشید که بر دوستان خدا نه ترسی است و نه اندوهی.»
(یونس، 10/62)
در آیه فوق و آیات مشابه بر این حقیقت تأکید شده است.
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسش‌ها
