برادر/خواهر گرامی ما،
اگر دوری از مردم بر اساس دلیلی موجه باشد، جایز است. مثلاً، دوری از کسانی که به طور قطع زیان دینی یا دنیوی به بار می‌آورند، امری قابل درک است. در واقع، در طول تاریخ اسلام، برخی افراد به خاطر دین خود به انزوا روی آورده‌اند.
دوری از مردم و خانواده/اقوام، مگر به دلیلی بسیار جدی، درست نیست. در اسلام، خدمت به اسلام و مردم اصل است.
این حدیث شریف به معنای معاشرت صمیمانه با مردم، خانواده و خویشاوندان است.
همچنین، ما باید درس های زیادی از این حدیث بگیریم:
این حدیث را می توان برای تمام جنبه های زندگی و جامعه مورد ارزیابی قرار داد.
به طور خاص، دور شدن فرد از مردم، خانواده و بستگان صرفاً برای استراحت و ارضای برخی از جنبه های عاطفی خود، امر مطلوبی نیست.
اما قطع رابطه با خویشاوندان، موضوعی متفاوت است. در اسلام، صله رحم وظیفه ای بسیار مهم و منبع ثواب است، در حالی که قطع رابطه با آنان، مسئولیت بزرگی را به همراه دارد.
البته، درجات و مراتب در میان اعضای خانواده و خویشاوندان نیز وجود دارد. مثلاً، ما هرگز حق نداریم از پدر و مادر دور شویم. دایی و خاله به منزله مادر، و عمو و عمه به منزله پدر محسوب می‌شوند. جایگاه برادران و خواهران نیز به همین منوال است. در این مورد، درس‌های مهمی از این حدیث شریف می‌توان آموخت:
(از خواسته ها و آرزوهایش)
همچنین نباید فراموش کرد که این جایز نیست. اگر این فرد از خانواده مؤمن و از بستگان باشد، قهر بودن بدتر هم هست.
اما در مورد مسائل دینی و اخلاقی، دوری گزیدن از کسانی که به طور قطع زیان‌رسان هستند، نه تنها اشکالی ندارد، بلکه امری ترجیح‌دادنی است؛ بدون آنکه با آنان قهر کنیم. زیرا در مسائل دینی و اخلاقی، مهم‌ترین عامل، محیطی است که با آن روابط نزدیکی داریم.
برخی از ترجمه‌های احادیث در این مورد:
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسش‌ها
