
برادر/خواهر گرامی ما،
در اصل، دریافت دستمزد برای وظایف عبادی مانند امامت، مؤذنی و معلمی دینی جایز شمرده نمیشد. در آن دوران، دولت معیشت کسانی را که به این امور مشغول بودند، تأمین میکرد.
سپس دولت از این کار دست کشید، و کسانی که این وظایف را انجام میدادند، به دلیل عدم توانایی در اشتغال به کارهای دیگر برای امرار معاش، با مشکلات معیشتی مواجه شدند.
منظور از این اجرت، اجرت مستقیمی است که از ارائه خدمت دریافت میشود؛ مثلاً قاضی حکم صادر میکند و از طرفین دعوا اجرت میگیرد، معلم دین و قرآن را آموزش میدهد و از آموزش خود اجرت میگیرد، امام جماعت امامت میکند و از جماعتی که با او نماز میخوانند اجرت میگیرد.
امروزه، کسانی که معمولاً این نوع خدمات را ارائه می دهند، از افرادی که به آنها خدمت می کنند، دستمزد دریافت نمی کنند. یا دولت به آنها حقوق می دهد یا صاحب تلویزیونی که از این کار سود می برد، به آنها دستمزد می دهد.
اگر سخنرانیهایی که در این تلویزیونها پخش میشود، در راستای تبلیغ و آموزش دین که از واجبات کفایی است قرار گیرد و گوینده نیز به قصد انجام این واجب کفایی آن را انجام دهد، میتوان این قید را اضافه کرد:
اگر شخصی بدون انتظار دریافت پول، وظیفهای را انجام دهد، جایز است که شخص ثالثی به او پول یا چیز دیگری بدهد، نه آن اشخاصی که مستقیماً از او خدمت دریافت کردهاند.
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسشها