“هر جا که آنها را پیدا کردید، بکشیدشان. همانطور که آنها شما را بیرون کردند، شما هم آنها را بیرون کنید. شکنجه دادن برای ارتداد از دین، بدتر از آدم کشتن است…”
(سوره بقره، آیه ۱۹۱)
– آیا می توانید این آیه را شرح دهید؟
برادر/خواهر گرامی ما،
ترجمه آیات مربوطه:
«هر جا که آنان را یافتید، بکشیدشان. همانطور که شما را از خانه‌هایتان بیرون راندند، شما هم آنان را از خانه‌هایشان بیرون رانید. شکنجه دادن برای بازگرداندن به دین، بدتر از کشتن است. اما اگر در مسجدالحرام با شما نجنگیدند، شما هم با آنان در آنجا نجنگید، ولی اگر به کشتن شما اقدام کردند، شما هم با آنان بجنگید. این است سزای کافران. پس اگر دست از کارشان برداشتند، شما هم دست بردارید. زیرا خدا آمرزنده و مهربان است.»
(بقره، 2/191-192؛ رجوع شود به فتح، 48/24)
فتنه:
در زبان،
طلا را در آتش قرار دادن برای زدودن ناخالصی ها است.
آزمایش، امتحان، شکنجه؛ همچنین مصیبت، بلا، گناه، فساد
ممکن است به معناهای زیر باشد: شرک و بی دینی را رواج دادن، از دین برگرداندن، محرمات الهی را زیر پا گذاشتن، برهم زدن نظم و امنیت، و تبعید از وطن، همه فتنه است. در این آیه، منظور از فتنه، شکنجه دادن برای برگرداندن از دین حق است. مشرکان مکه، بعضی از اصحاب را در ماه های حرام شکنجه دادند و آنان نیز با استقامت به شهادت رسیدند. این آیه، به این دلیل که چنین شکنجه ای از رعایت ماه های حرام مهمتر است، به اعلان جنگ برای متوقف کردن شکنجه اجازه داده است. هرچند سبب نزول خاص است، اما حکم عام است.
این فتنه‌انگیزی‌ها که در دوران مکه با فشارهای شدید، ظلم و توهین از سوی مشرکان اعمال می‌شد، پس از هجرت نیز به ویژه علیه قبایل مسلمان خارج از مدینه ادامه یافت و حتی باعث شد که برخی از این افراد که هنوز اسلام را به طور کامل در وجود خود نهادینه نکرده بودند، به بت‌پرستی بازگردند.
(نگا. نساء، 4/91؛ طبری، 5، 201-202.)
همچنین، خطر انکار از این نوع، منحصر به این دوره نبوده و در زمان‌های بعد نیز موارد مشابهی رخ داده است. در دنیای امروز نیز مسلمانان در مورد دین، عقاید و اخلاق خود با امتحانات بسیار سختی روبرو شده و با فعالیت‌های مخرب و متنوعی مواجه می‌شوند. به همین دلیل، اهمیت هشدار قرآن کریم در مورد لزوم احتیاط و مبارزه با این فتنه‌ها همچنان پابرجاست.
این آیه به تداوم قداست این مکان از زمان حضرت ابراهیم (ع) اشاره دارد.
مسجد الحرام
این آیه سنت منع خونریزی را در داخل [جامعه اسلامی] تداوم می‌بخشد؛ دستور می‌دهد که در صورت وقوع حمله، با آن مقابله شود، و در صورت دست کشیدن از حمله، اعلام می‌کند که خداوند آمرزنده و مهربان است، و به طور ضمنی به مسلمانان می‌گوید که نباید علیه کسانی که جنگ را متوقف کرده‌اند، خشونت به کار ببرند.
(راه قرآن، دیانت، تفسیر آیه مربوطه)
همانطور که انسان باید از ستم کردن به دیگران بپرهیزد، باید از ستم کردن دیگران به یکدیگر نیز جلوگیری کند؛ این یک وظیفه است. البته، در مورد رفع ستمی که به خود یا دیگری وارد شده، معیارهایی در اسلام وجود دارد که باید به آنها پایبند بود.
مثلاً، در صورت مشاهده شر و ستم، مقابله با آن با دست، و اگر نشد با زبان، و اگر باز هم نشد، با قلباً مخالفت کردن با آن، از دستورات پیامبر اکرم (ص) است. این حدیث شریف را علمای ما به این صورت شرح داده‌اند:
منع منکر، یعنی بدی، به وسیله دست، وظیفه دولت و دیگر مقامات است. منع آن به وسیله زبان، وظیفه علما و آگاهان است. اما کسانی که نه قدرتی در دست دارند و نه از علم و دانشی برخوردارند که بتوانند آن بدی را با زبان منع کنند، باید با قلب خود با آن مخالفت کنند، یعنی در درون خود با آن بدی به ستیز برخیزند.
بنابراین، در صورت مواجهه با بی عدالتی، باید به مقامات ذیصلاح مراجعه کرد تا آن را برطرف کنند و در صورت وجود افرادی که قدرت جلوگیری از آن شر را دارند، از آنها بخواهند که وارد عمل شوند. در صورتی که همه اینها نتیجه ای نداشته باشد، به این معناست که فرد باید حق خود را تا روز حساب بزرگ در قیامت به دست آورد. در غیر این صورت، افراد به تنهایی حق کشتن و مجازات کردن را ندارند؛ در غیر این صورت هرج و مرج به وجود می آید…
برای اطلاعات بیشتر کلیک کنید:
– آیه پنجم سوره توبه می‌فرماید: «مشرکان را هر جا یافتید بکشید». لطفاً این آیه را شرح دهید.
– در آیه ۱۹۳ سوره بقره آمده است: «با آنان بجنگید تا دین فقط از آن خدا شود». مگر دین از آن خدا نیست؟ …
با سلام و دعا…
اسلام در پرتو پرسش‌ها
